A lenda de Cuaima e Mohan

A miña primeira novela, editada por Sotelo Blanco, historia selvática e totémica, dous rapaces que afrontan o destino. De sempre a mitoloxía e a fantasía axudaron a explicar o mundo, a coñecernos, e ademáis de compartir esta historia, compartiremos outros mitos, curiosidades e ideas. A mitoloxía hoxe é algo diferente, novo, pero as vellas formas permanecen.

Xan Eguía

A lenda de Cuaima e Mohan, Xan Eguía. Sotelo Blanco

No hay publicaciones.

Inicio

Suscribirse a: Entradas (Atom)

Seguidores

Datos personales

Xan Eguía: xan.lenda@gmail.com

Ver todo mi perfil

A modo de sinopse: Texto da cuberta

A lenda de Cuaima e Mohan é unha historia de destinos, de responsabilidades e de amor. É a historia dunha elección, porque o destino é exactamente iso, elixir constantemente. Nas eleccións na selva é importante non trabucarse, xa que a tribo depende de ti e hai un tigre que asexa nas sombras ou unha serpe cuxos pesadelos anegan a luz do día.
A lenda de Cuaima e Mohan é unha novela épica, de sagas que reinventan o mito das orixes, na que o narrador enfronta os mitos como historias que sucederon ou están a piques de suceder e que se repiten nun tempo descoñecido. Malia o seu compoñente onírico, A lenda de Cuaima e Mohan parte dun soño real, que sucedeu coa clarividencia estética con que Xan Eguía nolo conta, e que transformou para nós en clave lendaria, para que o tigre e a serpe que todos levamos dentro agromen de novo nalgún momento, outorgándonos a forza.

Iso si, isto non o escribín eu, que conste...

O tigre e a serpe:

Non é doado de explicar, ou si. Se cadra liches a historia, e pensarás que todo é ficción, que nada foi real, pero non é así. Os soños foron reais, máis reais que nada do que nunca soñei antes. O tigre chegou a min a través dos soños, como un tótem, como algo exterior que chega para axudar, para retarme, como un ser mítico doutros tempos, de todos os tempos. Mentres, alguén soñaba con serpes, e eses soños misturábanse, axudáronnos os dous a entendernos a nós mesmos e a nosa relación. Iso foi real, unha das realidades máis intensas da miña vida. Supoño que os tótems e os soños tiveron que ser así noutras épocas. ¿Cómo non vou pensar que unha historia como esta sucedeu ou sucederá?

O tigre nas mitoloxías orientais é lume, é guerreiro e poderoso, instintivo, impulsividade masculina, forza protectora, inmortalidade, yang.

A serpe é yin. Como yin e yang son irreconciliables, non poden xuntarse xamais; a serpe pode ser dragón azul, o tigre unha fera blanca. Mohan tamén foi real, foi un tigre branco, indio, do cal se supón descenden os tigres brancos de hoxe en día. Nunca crin moito nas casualidades, pero todo isto repetíase nos soños e nas palabras escritas no relato. Non coñecía todo isto ata que soñei, soñamos, co tigre e a serpe.

Estou certo de que Cuaima escoitará estas verbas.

Enlaces: (cousas persoais)

http://artefactovigo.blogspot.com/
http://youtu.be/pn9_GCa-phc
http://youtu.be/stXOA4hcbA4

A modo de proposta:

Coñézome, e adiantándome aos acontecementos, tentarei non marear á perdiz e facerme unha idea de a onde quero chegar. Primeiro, non destripar a novela contando o final nin nada do que ocurre. Segundo, dar a entender a tod@s que a mitoloxía e a fantasia que se fai hoxe en día inflúen nas miñas ideas e nas de tod@s, e nas de moita da literatura, cine ou cómics que nos gustan, porque a forma mitolóxica, o modo de narrar, o sentido ou o simbolismo, permanecen, son os mesmos transmisores de emocións, ideoloxías ou actitudes. Buscarei similitudes entre os mitos de antaño e a nova "mitoloxía". A ver que vos parece. Finalmente, acepto a axuda de quen queira aportar ideas, buscar posibles continuacións, situacións ou persoaxes para que esta lenda medre nunha segunda novela, sería un honor contar co apoio da "tribo". A ver se non desvarío demasiado... Imos alá!

A araña mística !

É Spider-man un ser mitolóxico?

Indiscutiblemente, sí.

A cousa é así: houbo un tempo en que os animais conformaban a mitoloxía propia dun pobo, otorgaban valores, protección, simboloxía, eran figuras totémicas, clanes familiares, deuses. A través deles expresabamos medos, poderes, valores, loitas ancestrais, a orixe do mundo. E máis cousas.

Os americanos (os do norte), non tiñan máis que as vellas crenzas dos emigrantes europeos, así que crearon outras novas. Os super-herois forman parte desa mitoloxía. Pensade se non no Capitán América, ou na reciente declaración de Supermán pedindo asilo a ONU porque quere deixar de ser cidadán americano. Montouse a de San Quintín.

Super-herois os hai a mans cheas, e medio animais non faltan: Batman, Avispa, Ollo de Halcón, Escorpión, Lobezno, Pantera Negra, Lagarto, Buitre... e con referencias mitolóxicas tamén: Cíclope, Coloso, Calisto, Calibán, Banshee... A cultura moderna bebe das formas e do simbolismo da vella. A través da natureza falamos do ser humano, do que é, do que debería ser.

É máis, Spider-man reproduce con exactitude o proceso de moitos rituais selváticos de transformación e catarsis. Un yanomamo toma unha beberaxe alucinóxena e transfórmaxe en jaguar, por exemplo. Iso significa que se transforma realmente, iso cre o bruxo. Implica varias cousas, cambio de personalidade e comportamento, poderes, loita cos enemigos, opostos a el, unha volta ó pasado que repítese cíclicamente, como un tempo sen tempo, por suposto un disfraz, loita nun submundo con leis propias, ritual de volta. A mente cambia e, literalmente, cambia o corpo. Cando unha mente cre estar mutando polo cambio máxico (se cadra existe a maxia...) de feito cambia, a mente alcanza outros niveis de conciencia que normalmente non percibimos. Ninguén debería tomarse a broma a alguén que realmente cre ser un jaguar.

Todo iso sucede nos cómics: en cada capítulo os supers empezan de cero, pero a historia repítese e deben loitar cun novo inimigo que ameaza o mundo, volta o tempo mítico, ese tempo que se repite cada certo tempo, a mesma historia, sempre. Spidey transformouse en araña por unha picadura “máxica”, e cando viste o traxe cambia a súa personalidade, máis seguro, decidido, bromista. Nestas imaxes descende as alcantarillas para loitar contra o lagarto, animal enemigo das arañas, que tamén era un tipo normal que a ciencia transformou, a ciencia funciona nestas historias como a maxia na antiga. Precisamente Spider-man vence cando o lagarto, como animal, non soporta as baixas temperaturas, despóis quita o traxe e como humano trata o lagarto coa ciencia para que non volte o seu estado “mítico”, ambos son boa xente, todo hai que dicilo, no estado máxico adoptan o comportamento do animal-tótem (en moitas culturas as arañas son boas, todo hai que dicilo).
Así é a cousa, digo eu. Vamos, que Spider-man é un ser mitolóxico.

No vídeo de enemigos de Spidey: Cantos son "animais" coma el? Non deixedes de contar a Octopus...

http://youtu.be/rA-X-QU1Zjs
http://youtu.be/Ze0dpXuvxFg
http://youtu.be/NIdV_VuNV8Q
http://youtu.be/MCEBL2vy0gk
http://youtu.be/usqAcjpEoEs

A selva esmeralda

Nesta película, basada en feitos reais, veredes algún ritual como os que se describiron antes. Animais de poder, máscaras ou pinturas... e o cambio que supón na persoa que "vive" eses soños, trance, ritual ou experiencia. Especialmente a partir de 1:03 min.

http://www.divxonline.info/pelicula-divx/4421/La-selva-esmeralda-1985/

Estou vivo outra vez !

Superman

Incluso os cómics falan de política, USA manten ese espirito americano a través de toda a súa cultura, incluíndo cómics e cine, por suposto. Pero hai cousas que cambian pouco a pouco. Perpetuación do mito da "liberdade", o soño americano...
Fixeron de Bin Laden outro mito? É Obama un xusto merecedor do nobel da paz?

Polémica-man: como vender máis cómics

Gerónimo:

Seguindo co tema, máis ou menos... Lembrar a este heroi nativo, Chiricaua, da familia Apache, que atopuo morta a súa muller e fillas, confinado a reservas, a velo xenocidio do seu pobo e cultura. Fuxido, 30 contra 5.ooo, atopado no cumio dun monte, loitando contra o branco, o conquistador do oeste, o séptimo de cabalería... Outro xenocidio máis na historia.

Defendeuse, e punto. Un nome como este serve para denominar a operación que rematou con Bin Laden.

Que teñen que ver Gerónimo e Bin Laden? Calquera relación ou parecido é unha ofensa, como xa deixaron sentir os restos sobrevivintes das culturas nativas nos USA.

Moito tacto e sensibilidade... Sempre nomes rimbombantes e peliculeros. Alguén lémbrase de "Liberdade duradera" ou "Xustiza infinda" ou cousas parecidas en Irak?

É simplemente unha falta de respecto, é camiñar polo mundo facendo o que a un lle pete, con total impunidade. Sintoo, é que o tema tócame moi fondo.

Gerónimo

Alguén ten algunha idea que compartir? Acepto opinións e temas diferentes!

Proximamente: A teoría do Cow-boy xenocida...

"Avatareando" con lobos: 1º parecido razoable

Vale, tras momentos de intensidade emocional seria, moi seria e afectada, 1º parecido razoable entre Avatar e os nativos de norteamérica.
Cando un indio cazaba ou mataba un animal, cantaba, oraba despedindo a súa alma, agradecendo ó animal que entregase a súa vida para a tribo. Todo é sagrado nesta cultura. Ti, eu, os animais as pedras e o mesmo ar. Xa se amosaba isto na primeira escea onde aparece D.D.Lewis no "Ultimo Mohicano", tamén en Avatar, cando vense obrigados a defenderse dos... alien-bicho-lobos eses (feos de narices, pero igualmente sagrados).
Máis parecidos razoables entre Avatar, o último mohicano, bailando con lobos ou pelis deste xénero, ou na cultura nativa de norte américa? hai uns cantos, penso.

Os mohicanos non tiñan cresta

Love is in the air...

Ups, que tonta son...!!

Carta de amor a Jennifer Walters:

Os mitos perpetúan vellas ideas, ideoloxías, actitudes e modos sociais. Se nos acostumbramos a ver ós vellos relegados a un terceiro plano da realidade, convírtense en parias, en seres inútiles, cousa que non ocurría antaño. O mesmo coa muller, a súa representación mítica, nos contos e lendas, epopeias e sagas, é secundaria. É decir, unha princesiña desvalida que ten que ser salvada, alguén pouco pensante, que non define nin decanta a historia ata que un home a rescata. Elas non son importantes. Hoxe, pouco a pouco, fanse un hoquiño na “mitoloxía”. Pero aínda nun segundo plano, e orixinando un novo mito.

Jennifer é espléndida, unha muller madura e intelixente, avogada recoñecida, abnegada superheroína, á sombra da Cosa, o gran Thor ou, sen ir máis lonxe, do seu primo Hulk, a Masa. Como toda muller moderna, non é recoñecida no seu, o de salvar o mundo, coma os homes que a rodean. Non é líder, non manda, nin nos Vengadores nin nos Catro Fantásticos, grupos ós que pertenceu. As súas tarefas a relegan tamén da súa profesión humana, a cal non pode adicarse coma quixera, e ademáis, por se fora pouco, ten que estar espectacularmente despampanante. Hulka é perfecta, pernas largas, pel tersa, melena ben coidada, como a súa manicura… e curvas de escándalo. Por certo, por contrato está obrigada a poñer cariñas de medo e susto como unha pin-up e retorcerse en extrañas posturas digamos, insinuantes.

Este é o novo mito da muller. A muller moderna debe ser un escaparate, ademáis de limpar a casa, traballar por menos cartos cos homes e non ser xefa de ninguén. E se o é e triunfa, vétaselle a súa sexualidade, ou se aisla, ou se intenta humillar.

John Byrne, guionista e debuxante, tivo unha curiosa e divertida resolución a hora de explicar porqué a Hulka (e a o resto de heroínas) non se lles rompe a roupa cando pelexan, como vedes na viñeta, por cousas do Comics Code, unha especie de censura. Iso sí, a roupa non lle cae, pero combate en bañador marcando as formas dun xeito algo provocativo.

Ese mesmo Code que permite ó Castigador (The Punisher) dar unha lección de cómo matar de trinta xeitos diferentes a un narco. Moi educativo. Pero lembremos que a visión do home sempre foi algo máis violenta ca da muller. Hai cousas que non cambian. A pena e que estamos a normalizar estas conductas.

Ah! Por certo, recomendación: “O mito da beleza”, de Naomi Wolf.

O bañador máxico de Hulka

Comics Code

Do mito homérico ó gol pola escuadra:

Pequena idea sobre os mitos. Os mitos transmiten valores, resumamos en dous, bo e malo. A orixe da mitología imos supoñela agora, para os occidentais, na obra de Homero, a Ilíada e a Odisea.

Bo, agathos en grego, era unha palabra ou concepto que estaba vinculada a nobreza máis que nada, e que non falaba do deber moral de ser bo e comportarse como tal, se non que simplemente designaba o comportamento propio da ocupación dalguén. Agamenón era chachi porque a base de sitiar e enganar os troianos cargouse unha cidade enteira. Aquiles era un tipo estupendo porque era o que máis xente enviaba ó Hades, e con máis estilo, por suposto. Eran homes virtuosos, areté, virtude en grego. O uso homérico de agathos é valorativo, sen máis.

Se hoxe pensamos en Aquiles… quen pode representar o heroi grego? A famosa ira de Aquiles, o mellor guerreiro, de formas perfectas, empecinado en ser o mellor, coa súa fachenda e presunción… Se ademáis obviamos o sentido moral “moderno”… Saeme Cristiano Ronaldo. Él ten que ser perfecto, o máis guapo, batir récords e pasar a historia como o mellor, cousa que repite a miúdo. Sen entrar en máis valoracións, encaixa no perfil.

É curioso ver como as persoas, nenos e mozos e quen sexa, levan a camisola deste ou outros deportistas para adquirir algo del, parece que se nos “pega” algo. Como vellos guerreiros que visten pinturas e obxectos simbólicos cheos de poder, os mesmos rituais… A máscara da araña proporciona o poder do animal.

Pregunta: Por qué os virus se lles chama troianos cando foron os gregos os que entraron as agachadas con nocturnidade e alevosía?

Aquiles I

Aquiles II

O talón de Aquiles

Avatareando con lobos: 2º parecido razoable

O oficial de caballería Custer e o coronel Quaritch, a relación é evidente se coñecemos a historia de Little Big Horn.

Custer foi unha figura controvertida do 7º de Cabalería, moitos insisten nos seus desexos de gloria e de desprezar as capacidades bélicas dos nativos e do respeto que merecían e que nunca tiveron, confinados en reservas. O oficial Custer non tivo en conta o número superior de nativos, armados so de arcos e frechas. Ademáis de non contar cun heroi local, neste caso Caballo Loco. Como en Avatar.

600 contra 1800 indios, tres tribos, Lakota, Cheienne e Arapaho frente a cabalería. E Custer non poido facer nada, caeu e provocou a morte do seu propio exército. Soños de gloria, xenocidio. A súa muller e o estado americano limparon a súa imaxe, quedando para o recordo de moitos coma un heroi. Pero non creo que haxa herois nas guerras.

En Avatar vemos algo que pasou na realidade en Norteamérica, as tribos xuntáronse para crear unha liga chamada As Cinco Nacións ou Confederación Iroquesa para defenderse da opresión. Moi tarde. Na película vemos o intento de xuntanza de todas as tribos de Pandora (nome tamén moi mitolóxico.)

Xuntaron os Séneca, Mohawk, Caiuga, Oneida e Onondaga, máis tarde Hurones, Erie, Tuscarora, Petunes… e teñen algunha lenda que algo ten que ver con Avatar... No próximo parecido razoable...

Custer: juapo, o que se di juapo...

Coronel Quaritch

A inspiración de Pandora: Confederación Iroquesa

"Lembra, o único que che ofrezo e a verdade. Nada máis"

Na película de Thor dicían que a maxia é a ciencia todavía sen explicar (verbas de Arthur C. Clarke, 2001, “Unha odisea no espacio”)

Hoxe a maxia non funciona, non tanto, como transmisora mítica. Non a cremos. Pero nesta era na que vivimos, científico-positivista, encontramos outro xeito de crear mitos dun xeito casi máxico: a ciencia-ficción. Propón supostos máis ou menos posibles, situacións as que enfrentarnos, novas actitudes morais ante os nosos actos e posibles consecuencias… unha nova mitoloxía, digamos. Matrix é mitolóxica, pero antes de buscar qué pretende ofrecer como novo, podemos indagar nas raíces míticas que aparecen por todas partes na triloxía. Os nomes xa din moito.

Morfeo

Deus dos soños en grecia. Misión: dar forma os soños dos homes e mulleres. Gardián dos soños. Morfeo ten unha capacidade especial sobre o mundo "onírico" de Matrix. Simboliza tamén unha especie de Deus pai.

Neo

Do grego néos, xoven e novo. Anagrama de One, o elexido. Nome real, Thomas Anderson. Tomás era o irmán xemelgo de Xesús. Anderson significa fillo do home, Andros. Aparece como un novo Xesús e Buda, unha amalgama de persoaxes digamos, divinas. Hai moito que suliñar aquí, por suposto.

Trinity

Trinidade, conxunto das tres persoas que forman a Deus. Pai, fillo, espíritu santo. Morfeo, Neo e ela mesma. Resucita a Neo ó bicalo, con amor e fe inquebrantable. Unha especie de María Magdalena.

Cifra

Noooon!! qué difícil dar nome a esta persoaxe... Cypher é cifra, é certo, pero en inglés soa "saifer", cun "lu" diante soa "lu-saifer", Lucifer, o diaño. O mesmo que "No corazón do anxo", onde Robert De Niro chamábase Louis Cyphre e facía de Lucifer.
Cifra é un Xudas, o demo, é o único que viste de vermello, as súas gafas reflicten chamas ó falar con Neo, as anteniñas dos cascos parecen cornos, a camiseta está rasgada a altura do corazón.

"A ignorancia é a felicidade"

Níobe

Na mitoloxía grega, filla de Tántalo e esposa de Anfión, rei de Tebas. Nai de moitos fillos burlouse de Leto, que tiña so dous fillos, Apolo e Artemisa, que mataron entón ós fillos de Níobe. Esta implorou a Zeus que a convertira en pedra. Outra versión di que chorou tanto que orixinou o río Aqueloo.
Pouco parece ter que ver coa persoaxe da saga, pero qué máis da, é un nome ben bonito.

Zion

Fortaleza jebusea conquistada por David, en Jerusalén, a cidade santa, no monte Sión. Citada na Biblia. O nome quedou como símbolo de Jerusalén como centro espiritual do pobo xudeu. De ahí o sionismo, movemento de liberación nacional dos xudeus. Lugar utópico de unidade, paz e espiritualidade, oposto a Babilonia.

"Nebicaneiser"

Nebuchadnezzar, A famosa "Nebicaneiser", a nave de Morfeo, traducida: Nabucodonosor.
A gracia está en que foi rei de Babilonia, antes símbolo negativo, pero todo depende do punto de vista. Houbo catro Nabucodonosores, todos reis, todos liberando o seu pobo da opresión de outros imperios. Encaixa con Zion, pois sucesivamente, como en Matrix, foi necesario salvalo. E neste caso, Babilonia aparece como símbolo positivo, xa que a Torre de Babel une a todas as línguas, como vemos en Matrix, xente de todas as etnias e cores. A diferencia é que a Torre de Babel foi castigada por pretender chegar ó ceo. Zion ten forma de torre, pero invertida, excavada nas profundidades, cara ó inferno, se se quere ver así. Zion sufre o castigo das máquinas culpa da humanidade que non puso freo ó mal chamado progreso tecnolóxico.

E moitas outras naves dos cómics, curtas ou das películas de Matrix teñen nomes de diferentes mitoloxías:
Hammer fai mención o Mjolnir, o martelo de Thor.
Prometheus, o semideus grego que entregou o lume ós homes e mulleres.
Icarus, fillo de Dédalo, que o sol derretiu as súas ás de cera e plumas.
Vishnu e Ganesha, deuses da mitoloxía hindú.
Gnosis ou Logos, dous términos moi filosóficos.
A nave Osiris, a que fan referencia en Reloaded e aparece en Animatrix, pertence ós mitos exipcios...

Perséfone

Filla de Zeus e Deméter, deusa dos infernos, consorte de Hades, raiña do Tártaro. Foi raptada polo que sería o seu marido, así que ten sentido que lle teña tanta tirria a Merovingio. Como raiña infernal despechada que é, non podiamos esperar menos dela que a xogada que lle fai en Reloaded ó seu esposo.

Merovingio

Os merovingios foron unha dinastía que tivo poder en Francia (e Bélxica e Alemania) entre os séculos V e VIII, e supostamente, moito supoñer, descendientes dunha rapaza froito dunha relación segreda e oculta de Xesús e María Magdalena. Ahí queda iso. O da peli é francés, aínda que o sexa por elección, encántalle insultar neste idoma. De ser de estirpe divina, escolle o camiño malo, o do inferno; so hai que fixarse nos locais que frecuenta. Por certo, a destacar as cores que visten.

Seraph

Referencia evidente, é un serafín, un anxiño protector que, todo hai que dicilo, reparte unhas galletas que nin Deus. Da máis alta xerarquía anxélica, non feitos a imaxe e semellanza de Deus, se non que están feitos da mesma materia ca El. É o anxo gardián do Oráculo. Con esas mangas anchas da camisa, cando abre os brazos parece ter ás.

Oráculo

Nos sistemas informáticos non existe o determinismo, non todo é predecible, non todo é perfecto. Cumple a función de orientar, de guiar, non de dirixir a acción dos protas xa que non predice exactamente o futuro. A elección é fundamental na historia. Na cociña do Oráculo podemos ler "Temet nosce", coñécete a ti mesmo, sobre a porta, como no frontispicio do Templo de Apolo en Delfos.
O máis coñecido debe ser o da historia de Edipo, que mata ó seu pai, cousa que intenta Neo (co Arquitecto), e queda cego, como Neo en Revolutions. Tráxico final, moi grego!

Por agora chega de Matrix, aínda que queda tanto por atopar...

"Filosofía en...The Matrix"

http://vimeo.com/6647849

Mito

mito s.m. 1. Relato fabuloso en que interveñen personaxes simbólicos que representan as forzas da natureza ou aspectos da condición humana.Os mitos gregos. SIN. lenda. 2. Personaxe ou acontecemento de gran transcendencia que se presenta deformado ou esaxerado pola tradición.Os Beatles son un mito da música moderna. O mito do bo salvaxe. SIN. lenda. 3. Representación ideal dalgún aspecto da vida do home. O mito da igualdade entre tódolos homes. CF. utopía.

Podemos nun momento facer un resumo, o necesito!
Esta é a definición de mito do diccionario. Xa vemos como hoxe seguimos tomando referencias directas da mitoloxía: en Matrix os nomes das persoaxes e as actitudes esperadas deles. Creamos outros novos ante situacións diferentes, como un Neo ante un mundo tecnolóxico, cousa que antes era impensable. Vemos como as figuras reais crean outros mitos transmisores de valores, Beatles ou deportistas, cousa perigosa, non son mellores nin peores que o resto de mortais, pero a xente os venera (Maradona é Dios e ten unha igrexa), mitos antigos como Hércules foron en orixe homes reais. Pode ser un rol social e polo tanto o mito dun comportamento novo ante un problema: o mito da muller é negativo ó minusvarorala e exisirlle beleza e estar nun segundo plano.
O mito pode ser utopía, a esperanza dun mundo mellor, de ahí a ciencia ficción, coas súas reflexións acerca de en qué podemos convertirnos.

Amy Winehouse

Mágoa

Non creo que haxa que pensar máis. Mágoa.
Todos falan do novo mito, nada mellor que unha "estrela" que morre con 27 anos, cifra xa mítica, que a equipara con Morrison, Joplin, Hendrix e Kobain. Ninguén pensa na calidade ou a aportación a música. Non creo que sexa momento de comparar o peso de cada artista, pero non creo que Amy chegue a ese nivel, non puido, non houbo tempo para alguén enganchada. A droga é xa un mito, e todos estes grandes estiveron arriscando ata que... Cando falabamos de rituais con alucinóxenos non debemos trabucarnos co que realmente era un acto relixioso e espiritual. O certo é que para Kobain, Janis ou Morrison as drogas eran unha fuxida do mundo. Se penso máis alá do mito e penso na persoa vexo en Kurt un enfermo autodestructivo, en Janis unha nena sóa e desvalida, en Jim un rapaz asustado frente ó mundo. Cada vez máis xente nova, moi nova, chega enferma a centros de psiquiatría por culpa das drogas. Facer un mito disto é un erro, é algo perigoso e inmoral.
Morreron como mitos porque caeron xóvenes en singular traxedia, non quedarán fotos deles facéndose vellos coa súa familia. Non son reais, quedan mitificados nas revistas, na web, nos seus discos, inmortais en certo sentido. Pero había persoas detrás do mito. Incluso Lennon caeu xoven, creando o mito. Deixou un legado de paz e sabiduría que, tristemente, nin sequera se correspondía co seu día a día. Deixemos que a mensaxe sexa positiva, que sexa o mito, non esas persoas que, ó final, non eran máis que persoas que necesitaban axuda.
A foto non ten mala intención, non pretendo herir sensibilidades, pido disculpas se a alguén lle ofende.

Someone to watch over me

http://youtu.be/gLqsIIrk5wQ

Disculpade esta imaxe

O positivo e o negativo, tede espíritu crítico

http://youtu.be/DdFgMla0pjA
http://youtu.be/B2vjD5v-PsM
http://youtu.be/-maSq_vDvLA
http://youtu.be/B8tXFkw0d0s

Crónica dunha morte anunciada… 5 veces

“Destino final”… e xa van cinco! De qué vai isto? Da morte e o morbo que suscita, pero iso é normal, desde que o home é home e é consciente da morte, esta crea unha constante duda, temor, incertidumbre e crea esa necesidade de pensar no máis alá, na escatoloxía, no sentido da vida e… por qué? Por qué a morte, que hai despois? De sempre se lle deu un sentido a todo, como se houbese unha finalidade, unha “teleoloxía”, que se di. Así que, a pesar da sobrada da peli, unha fantasmada, dalgún xeito iso de burlar a morte ten algo de creíble, coma se no fondo, inconscientemente, tivese algo de real o plan da morte para levarnos, parece “natural”. No fondo é moi humano ese desexo de enfrentarnos a ela é ser donos do noso destino. De sempre, de sempre nos mitos e lendas.

Mirando fai pouco a primeira entrega, o que nos chamaba a atención a todos non era o feito de ver un chaval loitando contra o destino mortal, iso era, dalgún xeito, creíble. O único raro era o tipo negro, ou afro-americano, perdón, que era enterrador ou forense, e que sabía de qué ía todo. Por qué o sabía? Pois mira ti, foi o único que nos extrañaba, era raro.

Tony Todd é o actor de Candyman!

Tony Todd

O mito de Sísifo

Sísifo era fillo de Eolo e Enarete e a súa muller era Mérope, a sétima das Pléyades. De moi novo fundou Feira -a cidade que tempo despois se converteu na gloriosa Corinto- e foi o único mortal que case burla á morte.

Moitos dixeron que Sísifo era o máis astuto entre os homes. E tamén o máis avaro. A súa ansia de riqueza levábao a valerse de calquera medio para conseguir o que quería, aínda que isto significase enfrontarse aos deuses. Por iso, cando Tánatos foi a buscalo para levarllo ó Hades, atreveuse a enganalo e a porlle uns grilletes para estragar a súa misión. Non houbo morte ata que Ares chegou para liberar a Tánatos para que finalmente arrastrase a Sísifo cara ás profundidades da Terra.

A astucia de Sísifo fixo que atopase un último recurso: antes de marcharse, fíxolle prometer a Mérope que -cando morrese- non lle celebrase os funerais dignos de alguén da súa liñaxe. Unha vez na morada dos mortos comezou a queixarse de que a súa muller non o enterrou como corresponde, ata que terminou convencendo ó mesmo Hades de que debía regresar á Terra a que lle celebren os funerais, para logo volver ao inframundo e quedar.

Unha vez xunto a Mérope, en Efira, Sísifo negouse a cumprir coa súa palabra. Furioso, Zeus enviou a Mercurio para buscar ó mentireiro e condenalo por toda a eternidade. Por iso Sísifo empuxa unha pedra enorme e moi pesada até a cima dun outeiro. Unha vez alí a solta e comeza a correr cara abaixo coa gran pedra por detrás. Unha vez de volta no pé do outeiro, volve empuxar a súa pedra até arriba, logo volve baixar, e así, interminablemente…

A Árbore das Voces

Avatareando con lobos: 3º parecido razoable

Cara ó 1390, o líder semidivino dos hurones, Dekanawidah (O pacificador), baixou dunha canoa de pedra branca e tivo a visión dunha gran árbore que chegaba ó ceo para comunicarse co Amo da Vida, e que el interpretou como a irmandade das cinco tribos (confederación iroquesa). Entón, impúxose a misión de establecer e reforzar a paz entre as tribos para que fosen máis fortes. Toda a enerxía negativa do mundo tiña que transformarse en positiva.

Isto é tal cual a árbore das voces de Avatar, onde a árbore garda as almas dos devanceiros, como unha memoria virtual xigantesca. Unha especie de intelixencia espiritual que comparte a sabiduría dos omaticaia a través das raíces das árbores de Pandora e as conecta coa deidade Eywa. A analoxía coa inteligencia artificial e as conexións de Internet a través dunha gran rede fan máis creíble esta proposta. A ciencia-ficción ten a súa propia maxia, como xa dixemos.

Por certo, Pandora tamén é un nome sacado da mitoloxía grega, unha vez máis!

Máis xente azul

A filla do diaño...

Pitufina

"Orixinalmente, a Pitufina foi creada polo horrible bruxo Gargamel para sementar a discordia entre os Pitufos. Coa súa narizota e o seu pelo salvaxe, ó principio non era gran cousa. Coa axuda da súa alquimia e os seus coñecementos, Papá Pitufo transformouna na encantadora Pitufina que derrite os corazóns dos outros Pitufos. Pode asemellarse moito a unha muller, xogando cos sentimentos dos seus queridos Pitufos."

De coña, e isto é o que sae no cine agora mesmo, o que aprenden os nenos e nenas na súa mitoloxía particular. A muller creada polos malos, putona, frívola, coa súa coidada melena e zapatos de tacón... Como Adán, a imaxe e semellanza de Deus, e lle arrincan unha costela e de ahí sae Eva, a chunga que nos encunicou o pecado de por vida a todos.
Ademáis os pitufos teñen todos unha personalidade marcada, ela non, é tonta e rescatable as veces, nada máis. De coña.

Símbolos

Os mitos tamén son toda unha simboloxía. Teñen, ademáis, efectos secundarios de tipo psicológico e incluso dan nomes a certas circunstancias psíquicas como os complexos de Edipo ou Electra. Pero símbolos a antiga usanza hai moitos, e moitos están arredor nosa e nin damos conta deles.

Se isto se vai do tema, pois que marche, pero non creo que se vaia tanto, a verdade.

Chamán mexicano: Ritual do Lume Novo, simboliza a entrada dunha nova era.

Torque: Distintivo celta de relevancia na tribo, guerreiros, druidas, nobles... Estético e ritual.

Báculo pastoral: Símbolo de bispos desdeee... o século IV, máis ou menos.

División azul

Medallas División Azul

Reximiento que enviou Franco, de voluntarios, a loitar xunto do lado nazi, apoiando a Hitler na segunda guerra mundial, extraoficialmente, como todos sabemos.
Medalla esquerda-Medalla de Campaña 1936-39
Centro-Medalla Militar Individual
Dereita-Mutilado de Guerra pola Patria

Bastón perforado, Alemania. Paleolítico. Prestixio e cerimonia.

Bastón de mando dos alcaldes

O bastón de mando que simbólicamente reciben os alcaldes ó ser elixidos ten a súa orixe, segundo os arqueólogos, na Prehistoria, e presuponse que expresaban o poder social do xefe da tribo. En Grecia, nas cidades-estado democráticas, non era de ninguén nin outorgaba o poder a un suxeito concreto, collíao quen tomaba na asemblea a palabra. Simbolizábase así a soberanía da palabra, substituía a forza polo "logos".
En España, por Real Orde de 14 de novembro de 1853, outorgouse a xuíces, maxistrados e fiscais do Tribunal Supremo e das Audiencias, alcaldes, xuíces etc., diferenciándose a súa categoría pola empuñadura de ouro ou prata, e pola cor do cordón... "Para apartar ao vulgo e facer praza e lugar".
A Xunta de Goberno de Pinto aprobou, na súa última sesión, o pago dunha factura por importe de 1.102 euros á empresa... bla, bla, bla... segundo a acta.

Miriam Rabaneda, alcaldesa de Pinto, co bastón de 1.102 €

Honoris Causa

Doutor/a honoris causa é un título honorífico que concede unha universidade a persoas eminentes. Esta designación outórgase principalmente a personaxes que se destacaron en certos ámbitos profesionais que non son necesariamente licenciados nunha carreira.

Birrete «...para que non só cegues á xente, senón que ademais, como co helmo de Minerva, esteas preparado para a loita»
Anel «A Sabedoría con este anel ofréceseche voluntariamente como esposa en perpetua alianza; procura mostrarche esposo digno de tal esposa»
Luvas «Estas luvas brancas, símbolo da pureza que deben conservar as túas mans no teu traballo e na túa escritura, sexan distintivo tamén da túa singular honra e valía»
Libro «Velaquí o libro aberto para que descubras os segredos da Ciencia (...) helo aquí pechado para que devanditos segredos, segundo conveña, gárdelos no profundo do corazón»

O Doutor Ánsar

Doutor Dickinson: Vocalista dos Iron Maiden

Lenda viva do rock !!!!!

http://youtu.be/DYn2TNGWET8
http://www.youtube.com/watch?v=nC5NcLow-9E

Sobre os Maiden, Wagner e Neo

Atención ó tema do enlace inmediatamente superior…

“Fallen angel”, o anxo caído, máis referencias mitolóxicas. Deus, control da mente, “the chosen one” (o elexido), o tono épico (puramente xermánico, aínda sexan británicos, que máis ou menos teñen tamén este ton épico…)

Control sobre as mentes e elexido? Outra vez Matrix e Neo?Vale, o rebusco moito… Pois non, máis similitudes entre Matrix e a música: o ton épico da saga compleméntase ben con Wagner, o rapsoda operístico por excelencia, narrando na súa obra os mitos xermánicos, Sigfrido, o ouro do Rin, as Valkirias, os aneis… como pouco debería soar a Tolkien, ou a Thor e o seu mundo dos cómics. Noutra ocasión…

A obre de Wagner, Götedämmerung, é o ocaso dos deuses nórdicos, e temos na banda sonora de Matrix o Neodammerung, Casualidade? Escoitadeo a ver se soa wagneriano ou non. Ademáis, Wagner aparece en moitas bandas sonoras.

Dous exemplos:

"A morte de Sigfrido" en "Excalibur", cando morre o Rei Arturo, axeitado, non?
“A cabalgata das Valkirias”, deusas da guerra que levaban os guerreiros caídos ó Valhalla, na escea de “Apocalipse Now” onde chegan os helicópteros Tomahawk bombardeando Viet-Nam. Non menos axeitado…

Podedes escoitar a Don Davis en Matrix (Neodammerung), fixádevos que é un tema orquestal, onde se prescinde da electrónica, que noutros momentos é incrible. E o derradeiro enlace é pertinente por épico e wagneriano, en cine brutal! Howard Shore, dous oscar polo Señor dos Aneis.

http://youtu.be/zZpdN7nIv0A
http://youtu.be/Ri4yqLtHAk4
http://youtu.be/0A_L6NhD_Vc
http://youtu.be/ZOGYRaUE45U

E todo isto ten algo que ver con Cuaima e Mohan???

Vale, momento de reflexión. Qué pensarán os da editorial deste blog...?

Non sei, o certo é que non falei casi nada da novela, probablemente ninguén que chegase o blog sen lela terá demasiada idea de que diantre vai a historia ou que ten que ver todo isto con ela. Pero ten que ver. De todo isto eu aprendín moito, eu son o que son porque, en parte, o aprendín de todas estas historias, e estas historias aparecen, case sen darme conta, no meu humilde relato, que entón non é tan meu como pensaba.

Facendo conta:

De Spiderman quedo coa transformación en animal, cos rituais de cambio, tanto en animal como os rituais de paso da idade moza ó mundo adulto. E os super-poderes!

De Gerónimo co espíritu do heroi oprimido non sabe ben porqué, que debe defender ó seu pobo.

De Avatar as creencias destes pobos moito máis respetuosos coa natureza, a relación cos animais, o amor ó mundo que os rodea. Ademáis, Avatar ven da mitología hindú, e un Avatar ven sendo a encarnación humana dun deus neste mundo. E, por certo, tamén hai árbores máxicas!

De Aquiles e os gregos a sensación de ter que transmitir unha ética a través das persoaxes.

De Matrix quedo coa certeza de que o presente xorde do pasado e dará pé a un futuro que non o esquecerá tampouco a el. Sempre se renovarán os mitos.

De Hulka, ou da Pitufina, a sensación de que as persoaxes femeninas están pedindo a gritos desde fai tempo un novo rol nestas historias e neste mundo.

A música! Tiña que entrar na historia dalgún xeito.

De case todos, o valor de pensar nos demáis e do sacrificio.

E así, con moito descaro, xustifico este blog a partir dunha novela que quixera rendir homenaxe a todos estes grandes mitos e polo tanto, acompañalos durante un rato neste espacio virtual. Teño argumentos para case todo! E bastante cara!

Presentación "A lenda de Cuaima e Mohan" na Casa do Libro

Non será unha presentación dunha novela tal cual, non son Paco Umbral. Máis ben, e aproveitando que eu fago talleres de arte nun museo, no Macuf, aproveito para divertir a xente con todas estas teorías desquiciantes que poden verse neste blog. Mellor así, non?

O sábado 22 de outubro, na Casa do Libro de Vigo, as 18:30

Con Elena na Casa do Libro

Próximas presentacións:

-24 de outubro: I.E.S. San Tomé do Freixeiro. 17:00
-11 novembro: centro comercial Catro Camiños, hora por confirmar (venres tarde)
-16 novembro: MACUF (museo arte contemporáneo fenosa), A Coruña, 8:00.
Actuación música: Cebrañú y los Sauriodrilos expectantes.
-2 de decembro: Culturgal 2011. Pazo da Cultura, Pontevedra. 16:30

Tema Viajes. Imágenes del tema: mammuth. Con la tecnología de Blogger.